Per 1 oktober 2024 is Elroy Kaak benoemd door de bisschop van Haarlem-Amsterdam tot pastoor in solidum van de parochies van Naarden, Bussum, Blaricum en Huizen.
Hij stelt zich hierbij aan u voor:
Mijn naam is Elroy Kaak. Ik ben op 17 maart 1977 geboren in een ziekenhuis in Doetinchem, en getogen in ’s-Heerenberg.
Alles was vanzelfsprekend, alles en iedereen was katholiek. Ik ging naar een katholieke school, deed met de hele klas mijn eerste communie. Mijn ouders waren geen fervente kerkgangers. We gingen naar de nachtmis, de paaswake. Het geloof wàs er gewoon. Zoals het lente en zomer wordt, zo was ’s-Heerenberg katholiek.
Vanzelfsprekend katholiek dus, maar wat er op het altaar gebeurde, was wél fascinerend. Dat voelde als een mysterie, een geheim. Dat vond ik mooi. Maar dat was niet de reden waarom ik misdienaar werd. Dat had ook een praktische reden. Als er een begrafenis was, was je vrij van school. Begrafenissen waren meestal in de ochtend.
HAVO in ’s-Heerenberg. Op zaterdagen werkte ik bij de plaatselijke supermarkt. Op zondagen was ik regelmatig misdienaar. En verder hield God zich verscholen.
Na de middelbare school ging ik naar de HEAO: accountancy en nog een verdere studie fiscale economie. Interessante studies. Boeiende stage, vooruitzichtsvolle werkplek, aardige collega’s, prettige sfeer. Alles was goed. En toch…en toch.. “is dit het nou?” De vraag stellen is haar beantwoorden. Geen bliksemschicht. Geen “goddelijke ervaring”. Maar ik ging wel met vrienden mee naar de Wereldjongerendagen in Rome in 2000. Er overkwam me iets dat ik absoluut niet gewend was. Het weekend voordat we in Rome waren, beviel me niet erg. Maar eenmaal in Rome werd het heel anders. De groep was groter, vriendschappelijker. Je werd uitgenodigd om mee te doen, maar niet afgewezen als je niet wilde”.
Dáár was de herkenning. “Ineens merkte ik dat er meer jongeren waren als ik. Die dagen in Rome hebben grote indruk op me gemaakt. Ik ervaarde een soort van vanzelfsprekendheid, van thuiskomen”.
Na die Wereldjongerendagen leerde ik God beter kennen. Steeds luider werd Zijn stem. In 2002 waren er weer jongerendagen, nu in Toronto, en daar was ik dit keer begeleider van gehandicapte jongeren. Dat was zwaar, maar ook mooi.
Terug in Nederland voelde ik me, ondanks het plezier in mijn werk, niet meer op mijn plek. Ik koos voor het priesterschap. Dat betekende dat ik mijn baan ging opzeggen. Dat was niet eenvoudig. Het betekende ook dat ik het aan mijn ouders ging vertellen. Zij moesten wennen aan mijn keuze, maar accepteerden die.
Er braken jaren aan van studie en stages, soms ook twijfel. Toch stuurde God een mens op mijn pad om volmondig “ja” te kunnen zeggen tegen mijn roeping.
Ik ging op bezoek bij een oude zieke non, die niemand aardig vond. Zij vertelde hoe boos ze was op God; ze had haar hele leven in Zijn dienst gesteld en nu deed Hij haar dit aan! Misschien is dat het geheim: dat je mee mag lopen met mensen, dat je ervaart dat je alleen maar hoeft te luisteren. Deze ervaring heeft me geholpen, bevestigd, dat mijn keuze de juiste was.
Met God kan ik mijn leven delen. Hem kan ik mijn diepste vragen voorleggen.
Ik kijk ernaar uit u allen te ontmoeten en naar u te luisteren.
Elroy Kaak
